Dziś będzie króciutko… Minęło już 30% mojego macierzyńskiego, nie mogę uwierzyć, że ten czas tak leci, bo kiedyś nawet nie chciał się turlać… Patrzę na to moje dziecię najukochańsze i się uśmiecham do Boga, dziękując, że nie wysłuchał mojego jojczenia. A nie było Mu chyba łatwo, jojczałam przecież 10 lat… Już rozumiem dlaczego zawsze czułam,… Czytaj dalej Dziś już wiem, że adopcja zawsze była mi przeznaczona.
Ostatnio w mej głowie tysiące myśli totalnie sprzecznych. Dotarło do mnie, że nasza córcia jest z nami już połowę swojego życia J Dzięki temu nasze życie żyje, a nie trwa, jak do tej pory. Malucha każdego dnia zaskakuje nas nowymi umiejętnościami i rozbraja cudnym już 2- półzębnym uśmiechem. Z jednej strony chciałabym Wam to wszystko… Czytaj dalej I co dalej, pisać czy nie pisać?
Już nawet nie pamiętam dobrze pierwszego dnia w domu z naszą Córcią. Wiem, że przywieźliśmy ją zaraz po rozprawie, ciocia adopcyjna już na nas czekała z przygotowanym prezentem dla córki. Po drodze dziadek wysyłał smsy kiedy będziemy, bo on musi choć zobaczyć wnusię no i pierwszy przybiegł jej się przedstawić i uściskać. Była zdziwiona, ale… Czytaj dalej Nowe życie
Listopadowa mżawka i szaruga za oknem w ogóle mi nie przeszkadzały. Siedziałam w pracy, a dokładniej w nowym gabinecie, który stworzyłam z E. i gapiłam się w komputer. Nastrój, aura za oknem i rozkręcanie biznesu – wszystko było listopadowe. Postawiłyśmy wszystko na jedną kartę, uniezależniły od starych, dziwnych szefów i obiecały, że wszystko będzie działać… Czytaj dalej Telefon, na który czekałam, którego się bałam, który przewrócił nasze życie na dół nogami. Nareszcie…
Od ponad tygodnia jesteśmy już w domu we trójkę. Mam wrażenie, że ostatnie 10 lat wszystkie nasze marzenia i modlitwy trafiały do poczekalni. Od telefonu z ośrodka wszystko się zmieniło. Sama nie wierzę, że to piszę. Już przyzwyczajałam się do myśli, że ja nigdy nie będę….., że my zawsze sami…., itd Teraz armia Aniołów zadziałała… Czytaj dalej Pierwsze takie święta od 11 lat..
Czekałam na to 10 lat. Tak, na to pranie – piąte już chyba, segregowanie. Zadzwonił TEN telefon. Poznaliśmy NASZĄ Córeczkę, ma 3 miesiące. Nie wiem czy większe są emocje, czy jeszcze niedowierzanie. Radość z poznania naszej Córci miesza się z radością zakończenia 10 przeklętych lat. Jeszcze to wszystko do nas nie dociera.
Jestem ciekawa jak wyglądają Wasze …. Myśli, gdy jesteście na urlopie, albo jak wyglądały zanim zostaliście rodzicami. Wiem, że też przeszliście jakieś tornado, tsunami lub minimum lekkie turbulencje w niepłodności – inaczej nie trafilibyście na mój blog. Skąd takie pytanie na dzień dobry? Minęły już 2 tygodnie od naszego powrotu z bieszczadzkiego urlopu, a ja… Czytaj dalej Urlop we dwoje – czyli same przyjemności: relaks, odsypianie, randki, kolacje, seks i …. pociąg osobowy wjeżdża na tor…przy peronie…
Dziś będzie inaczej niż zwykle – dziś będzie post- prośba. Ostatnio dużo u nas się dzieje, a właściwie mówiąc bardziej szczegółowo to psuje niż buduje, głównie zawodowo. Jedyny plus (ujemny) tej sytuacji, to że nie myślimy tak bardzo o braku dzieci i korku w OA, bo największy stres generuje praca M. i brak mojej –… Czytaj dalej Poszukuje inspiracji do jesiennej regeneracji – help..
Pozwoliłam sobie samej ostatnio więcej odpuszczać. Że jestem słowna, to już wiecie pewnie, bo blog świeci pustkami. Ten rok zaskakująco często pokazuje mi, jak bardzo na nic nie mam wpływu i jak często babcia miała rację w swych „babcinych mądrościach”. Dochodzi do mnie, jak to życie jest nieprzewidywalne i że moim zadaniem jest tylko i… Czytaj dalej Druga kwalifikacja do wciąż pierwszej adopcji.
To niesamowite jak stres działa na nasz organizm. Zaczynam powoli wracać do normalnego życia. Nerwy związane z pracą, a właściwie relacjami, które okazało się, że zależą tylko od pieniędzy, zrujnowały mnie najpierw psychicznie na kilka tygodni, a potem fizycznie. Gdy opada największy stres, organizm czuje że już nie musi walczyć lub uciekać, myślałam że… Czytaj dalej Odzyskuję powoli równowagę. Czekamy na kolejną kwalifikację.
To wpis raczej dla tych niedzieciatych, choć podejrzewam, że niektórzy dzieciaci, szczególnie długo o to walczący też będą wiedzieć o co chodzi. Zdaję sobie sprawę, że jestem w mniejszości, jak małej to nie wiem, bo w moim, znajomym otoczeniu to mniejszość jednostkowa, więc nie mam żadnego punktu odniesienia. Być może właśnie ten brak odniesienia popycha… Czytaj dalej Każda izolacja jest ciężka, ta z okazji pandemii okazała się dla mnie pestką.
Walcząc z bezdzietnością nie walczę tylko z nią samą, ale jeszcze z męską obojętnością… (czasem tylko chwilową, czasem wielomiesięczną). By walczyć z bezdzietnością trzeba mieć siłę, energię i jakieś duże zapasy paliwa, by dać radę utrzymywać się na powierzchni. Gdy trwa to miesiącami, a potem latami, nie chcę napisać dziesięcioleciami, bo aż boję się, bym… Czytaj dalej Bezdzietność z Marsa, czyli męskie czekanie na potomka.
2 tygodnie minęły mi tak szybko, a głowa codziennie napełnia się nowymi pomysłami. Nie, nie marudzę, że siedzę w domu, ja się tym delektuję! Bardzo bym chciała, by epidemia została opanowana, ale też….. bym jeszcze trochę została w domu. Ze względów medycznych, myśląc o wszystkich, którzy zachorowali i tych którzy się poświęcają, by leczyć i… Czytaj dalej Co dobrego przynosi mi #zostańwdomu?
M. jeszcze spał, słońce bez pytania wpadało do biurowego / dziecięcego pokoju. Usiałam jak zwykle przy biurku. Za oknem z daleka, ale za to bardzo wyraźnie widziałam skrzące się pokłady śniegu na Babiej Górze. O tej porze roku rzadko kiedy miałam taką widoczność. Słońce grzało przez szybę bardzo intensywnie, zrobiłam kawę do czerwonej filiżanki, wystawiłam… Czytaj dalej Zupełnie inna niedziela
Od dwóch tygodni „nosiło” mnie na każdą stronę. Włączyła mi się jakaś psychiczna zołza, jakiś mentalny demon zwątpienia we wszystko co z rodzicielstwem związane. Tak, oczywiście, że miałam dostać okres, ale raz na 4-5 miesięcy to jest pms-owy Armagedon. Pozostałe miesiące przechodzą lekko, można nawet to nazwać „płynnie” i bezobjawowo. Sama nie wiem o co… Czytaj dalej Chodziło mi o to bardzo….
